Blog de Paul Jorion

Pour ceux d’entre vous qui lisez le néerlandais, mon entretien avec Johan Corthouts. Je vois ici et là quelques différences entre le texte ici (celui qui m’a été soumis) et celui qui a été publié dans la version imprimée du journal.

Antropoloog Paul Jorion over de systeemcrisis van de wereldeconomie
‘Crisis maakt superrijken nog rijker’

De superrijken hebben geen last van de crisis. Bijna alle rijkdom die
de voorbije vijf jaar werd gecreëerd is bij hen terecht gekomen, zegt
opiniemaker Paul Jorion. Hij waarschuwt voor een ontsporing van het
kapitalistische systeem.
Johan Corthouts

«Een kleine bovenlaag van rijken is zo rijk dat ze niet meer weet wat
met al het geld aan te vangen. ze speculeert er dan maar op los,
waardoor ze de hele wereldeconomie ontwricht.»

Volgens antropoloog Paul Jorion toont de huidige schuldencrisis
overduidelijk aan dat ons kapitalistisch systeem vandaag niet meer
werkt. «In de jaren ‘30 hebben de rijken heel veel geld verloren door
de crisis. Dat had deze keer opnieuw moeten gebeuren. Het tegendeel is
waar gebleken. De crisis heeft de superrijken nog rijker gemaakt.»

Jorion weet waarover hij spreekt. Jarenlang werkte hij voor
Amerikaanse banken. Daar zag hij hoe door hebzucht gedreven bankiers
het financieel systeem deden ontploffen. In 2005 schreef hij er een
boek over, waarin hij waarschuwde voor een crash van het systeem.
Het duurde tot begin 2007 voordat hij in Frankrijk een uitgever bereid
vond om «Vers la crise du capitalisme américain» te publiceren. Het
was meteen een voltreffer. Enkele weken na de verschijning barstte de
financiële crisis los.

Jorion, een echte Brusselse ket, behoort tot het selecte groepje van
experts dat de crisis heeft voorspeld, lang voordat Lehman Brothers
over kop ging. De antropoloog, die momenteel in Bretagne woont, heeft
er een stevige reputatie aan overgehouden.

Met zijn analyses in het economiekatern van Le Monde is hij
toonaangevend in het debat over de crisis. In Frankrijk is hij een
echte vedette. Ook in Franstalig België geniet Jorion grote faam. In
Vlaanderen is hij veel minder bekend. Maar dat kan veranderen nu hij
is ingehuurd door de Vrije Universiteit Brussel.

Aan de VUB startte hij deze maand met een leerstoel over de werking
van het financieel systeem. «Ons liberale, kapitalistische systeem
heeft nog een toekomst, maar dan moet er wel dringend gekozen worden
voor radicale oplossingen. Nu staat het systeem op springen,» zegt
Jorion.

Hoe rijk zijn de superrijken?

In het jaar 2000 bezat de één procent rijksten in de VS 32,8 procent
van de totale rijkdom van het land. De armste helft van de bevolking
bezat toen 2,8 procent. Tien jaar later is de ongelijkheid verder
toegenomen. De superrijken nemen 35 procent voor hun rekening. Het
aandeel van armste helft van de bevolking daalde tot 2,4 procent. De
verschillen blijven nog steeds toenemen. Tussen 2007 en 2012 ging 90
procent van de rijkdom die werd gecreëerd naar de één procent
superrijken.»

De crisis heeft hen geen geld gekost?

«Als je de crisis vergelijkt met die van de jaren ‘30 valt het op dat
de superrijken vandaag geen geld verliezen. Wie in 1929 geld verloor,
was zijn centen definitief kwijt. Nu staat de overheid klaar om de
rijken te vergoeden. De Amerikaanse overheid pompte tientallen
miljarden in verzekeraar AIG om een faillissement te voorkomen. De
credit default swaps, die de rijken beschermden tegen inkomensverlies,
konden op die manier worden uitbetaald. Via de belastingen hebben ook
de armste lagen van de bevolking bijgedragen aan de redding van AIG en
de uitbetaling van de superrijken.»

De huidige crisis is dus veel erger dan in de jaren ‘30?

«Ja. Als de helft van de bevolking slechts over 2 à 3 procent van de
welvaart beschikt dan bezit zij onvoldoende koopkracht. Dat zie je in
de grootwarenhuizen. De verpakkingen worden kleiner. In plaats van
tien producten tegelijk te verkopen, verkoopt men er nog vijf. De
mensen hebben moeite om nog tien producten in één keer te kopen.
Aan de andere kant weten de superrijken geen blijf meer met hun
centen. Een investeerder die geld wil steken in een nieuwe fabriek
krijgt de producten die daar gemaakt worden niet aan de straatstenen
kwijt. De superrijken kunnen niet investeren, want dat leidt alleen
maar tot overproductie. Ze weten niet waar ze met hun centen moeten
blijven en beginnen dan maar te speculeren. In 2008 werd er zo hard
gespeculeerd dat de prijs van een vat ruwe olie verdrievoudigde.
Andere grondstoffen ondergingen hetzelfde lot. Op die manier wordt de
markt totaal ontwricht en helpen de superrijken het systeem om zeep.»

Er wordt dus gespeculeerd met geld dat het armste deel van de
bevolking nodig heeft om te consumeren?

«Inderdaad. En wat doen de mensen die de eindjes niet aan elkaar
kunnen knopen? Die lenen geld. Sinds de jaren ‘70 is het
consumentenkrediet in opmars. Het laat mensen toe dingen te kopen die
ze cash niet kunnen betalen. Om zo’n krediet te bekomen, moeten ze een
smak intrest betalen. Een groot deel van die intrest verdwijnt in de
zakken van de eigenaars van de banken. En wie zijn dat? De
superrijken.»

De activisten van Occupy Wall Street hebben overschot van gelijk als
ze actie voeren tegen de één procent superrijken?

«Als ik jonger zou zijn, zou ik zeker meedoen. Met mijn werk heb ik
trouwens inspiratie geleverd voor de slogan van Occupy Wall Street:
‘We zijn de 99 procent, die de hebzucht en corruptie van de één
procent niet langer tolereren’.

In ons systeem zit er een soort van machine die ervoor zorgt dat
rijkdom in de handen van almaar minder mensen komt. Hoe zet je zo’n
machine terug op nul? Dat kan door oorlog te voeren. Mijn grootvader
had enkele huizen, die tijdens de oorlog werden vernietigd. Hij kreeg
achteraf een beetje compensatie, maar die was ruimschoots onvoldoende
om de geleden schade te vergoeden. Ofwel krijg je revoluties en wordt
bezit aangeslagen. Het probleem met revoluties is dat ze vaak niet
goed weten welke kant ze uitgaan. Eens de revolutie voorbij is, zet de
machine die rijkdom creëert zich dan ook vrij snel terug in gang.»

Wat zou u doen om de machine te stoppen?

«Ik zou de lonen verhogen. Sinds de introductie van de computer is de
productiviteit in het bedrijfsleven enorm de hoogte ingegaan. De
loontrekkenden hebben daar niet van geprofiteerd. Hun lonen
stagneerden. Aandeelhouders gingen lopen met de hogere winsten van
bedrijven. Ook de managers werden meer beloond. Begin vorige eeuw
verdiende een baas 30 à 40 maal meer dan de minst betaalde arbeider.
Vandaag is dat verschil opgelopen tot 450 maal. Wie geld had, kreeg
dus nog meer geld. Wie weinig geld verdiende, ging er niet op vooruit.
Momenteel worden de lonen zelfs verlaagd. Moet je dan nog verbaasd
zijn dat er een economische crisis is? De mensen hebben onvoldoende
geld om te consumeren. Door consumentenkredieten te verhogen, los je
het probleem niet op. Zulke leningen moeten ook worden terugbetaald.»

De lonen verhogen? Hoe gaat u dat voor elkaar krijgen?

«Het management zal fors moeten inleveren. Dividenden moeten in
verhouding staan met de winsten van het bedrijf. Het geld moet ergens
vandaan komen. Herinnert u zich nog wat Frans president Sarkozy zei
een week na de ineenstorting van de markten in 2008? Managers en
aandeelhouders moeten met minder tevreden zijn, zodat werknemers meer
loon krijgen. Toen het later terug wat beter ging werd die boodschap
snel vergeten.»

Ondertussen zitten de overheden met een pak schulden.
Besparen is hun boodschap. Desondanks wil u de lonen verhogen?

«Als je de crisis wil oplossen dan moet je wel de lonen verhogen.
Anders draait de economie niet meer.»

Overheden kunnen niet oneindig verder gaan met het ophopen van schulden.

«De overheden hebben zich diep in de schulden gestoken om banken en
verzekeraars te redden. Die dreigden kopje onder te gaan als gevolg
van de problemen op de Amerikaanse woningmarkt. Het wordt tijd dat we
afstappen van de idee dat de belastingbetaler telkens de verliezen van
de banken en de superrijken voor zijn rekening neemt. De regels van
het kapitalistisch systeem moeten worden toegepast. Eind vorig jaar
heeft men eindelijk een deel van de Griekse schulden kwijtgescholden.
Toen AIG failliet dreigde te gaan, had men dat ook moeten laten
gebeuren. Zo werkt het systeem nu eenmaal.»

Men heeft Lehman Brothers failliet laten gaan, waardoor het hele
systeem op de helling kwam te staan. Financiële instellingen laat je
niet vallen. Ze zijn too big to fail.

«Wat werd er gezegd in oktober 2008 na de redding van tal van banken?
Ze moeten afslanken. Dan zijn ze niet langer too big to fail. Hebben
ze dat gedaan? In België toevallig een klein beetje, maar overal
elders helemaal niet. In de VS ging het geld van de belastingbetaler
rechtstreeks naar lobbyisten van Citi Group en JPMorgan die ingingen
tegen de afslankingskuur.»

Wat moet er gebeuren met de banken? Europa werkt aan een opsplitsing.
Gaan die plannen ver genoeg?

«Neen. Europa wil speculatieve activiteiten van klassiek bankieren
scheiden. Precies of dat dit voldoende is. We hebben helemaal geen
banken nodig die speculeren. Speculatie maakt het systeem om zeep. Dat
moet je gewoon verbieden, zoals in de 19de eeuw. Een half blad
volstaat om op te schrijven hoe je dat moet doen. Geef me 48 uur en ik
zorg er ook nog eens voor dat fiscale paradijzen, waar de superrijken
nu hun centen parkeren, van de wereld worden afgesneden.»

Dat zien we toch niet meteen gebeuren. Hoe komt dat?

«Onze beleidsmakers profiteren mee van de afbraak van ons sociaal
systeem. Ze zitten in raden van bestuur en krijgen dividenden. Als je
ziet hoeveel dividenden er het afgelopen jaar zijn uitbetaald, kan je
je toch vragen stellen. De resultaten van de bedrijven in Frankrijk
zijn slechter dan in 2011 en toch gingen de dividenden dit jaar
omhoog. De aandeelhouders gaan met de kas lopen.»

Mensen hebben gelijk als ze op straat komen om tegen de sociale
afbraak te betogen?

«Natuurlijk. Jammer dat de betogers vaak geen duidelijk beeld hebben
van wat er echt speelt. De machthebbers strooien de publieke opinie
zand in de ogen. Ze spelen een gevaarlijk spel. We weten toch wat er
in de jaren ‘30 is gebeurd. Als de situatie ontaardt, is het niet
uitgesloten dat er een nieuwe Hitler aan de macht komt.»

Toen de beurs in augustus vorig jaar crashte, bezocht ruim een half
miljoen mensen uw blog. Hoe verklaart u die massale belangstelling?

«Hoe erger de crisis hoe meer mensen mijn blog raadplegen. Ze willen
weten waar ze met hun geld naartoe kunnen gaan. Maar die raad krijgen
ze van mij niet. Ik kom op voor een systeem dat veel eerlijker en veel
evenwichtiger is.»

Het zal u dan toch plezieren dat Frans president Hollande de
superrijken meer wil belasten?

«Die maatregel telt zoveel uitzonderingen, dat zijn taks niet meer dan
symbolisch is.»

Ondertussen wil Bernard Arnault, de rijkste Fransman, Belg worden.
Vindt u het stuitend dat ons land een fiscaal paradijs is voor
superrijken?

«Wat me vooral tegen de borst stuit, is dat je niet meer nodig hebt
dan een rit met de Thalys van Parijs naar Brussel om het systeem
onderuit te halen. Men heeft de eenheidsmunt gecreëerd, maar men is
vergeten om de fiscaliteit in heel Europa op dezelfde leest te
schoeien. Dat is vragen om moeilijkheden.»

Hoe komt het dat u in Frankrijk woont?

«In 2009 ben ik teruggekeerd uit de VS. Ik had gehoopt op een
betrekking aan de ULB (de Franstalige tegenhanger van de VUB, JCS).
Maar die heb ik niet gekregen. Ik had ook geen recht op een uitkering.
Een huisje huren in Bretagne was toen veel goedkoper dan een
appartement in Brussel. Ik wou vervolgens een job zoeken en stoppen
met mijn blog. Mijn aanhangers hebben daar toen een stokje voor
gestoken. De voorbije jaren liep er maandelijks 2.000 euro binnen op
mijn rekening, het bedrag dat ik nodig heb om van te leven. Nu ik in
dienst ben van de VUB, heb ik dit steunmechanisme stopgezet.»

Uw leerstoel aan de VUB wordt gesponsord door grote
verzekeringsmaatschappijen. Vindt u dat niet erg?

«Helemaal niet. Door sponsoring willen ze net in de verf zetten dat ze
niks met speculatie te maken willen hebben. De kans bestaat zelfs dat
een aantal banken onderzoeksactiviteiten van mijn leerstoel zullen
financieren. Ook daar heb ik niks op tegen. De meeste bankiers weten
immers heel goed dat men zo niet verder kan gaan en dat het systeem op
springen staat.»