Blog de Paul Jorion

Traduction en grec par Panagiotis Grigoriou du blog greek crisis, de PRINCIPE DE CAUSALITÉ LINÉAIRE : LES MÊMES CAUSES PRODUIRONT LES MÊMES EFFETS, par Julio Béa.

Η ελληνική κρίση αποτελεί μια επανέκδοση της κρίσης των αμερικανικών subprimes : συνδυάζει τις ίδιες επαγγελματικές θα λέγαμε δυσλειτουργίες, δηλαδή εκείνες του χρηματοπιστωτικού κλάδου, αλλά και του αντίστοιχου πολιτικού συστήματος. Και στις δύο περιπτώσεις σημείο εκκίνησης στάθηκαν οι γνωστές παθολογίες, ο δανεισμός προς τρίτους, όταν ο δανειστής έχει μεν επίγνωση της αφερεγγυότητας ή της αδυναμίας του εκάστοτε δανειζόμενου, πλην όμως τελικά ο δανειστής πιστεύει πως έστω κι έτσι τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται, άρα και δανείζει, πράξη φυσικά, η οποία ξεπερνά τα ανεκτά όρια κάθε επαγγελματία του κλάδου, όταν βέβαια ο τελευταίος, δεν ανήκει στους καιροσκοπικούς κερδοσκόπους.

Αρχικά στην κρίση των subprimes, δανειοδοτήθηκαν αφερέγγυοι δανειολήπτες, αν και κάθε ευσυνείδητος τραπεζίτης θα έπρεπε αν μη τι άλλο, να ελέγχει ακριβώς ποιους δανειοδοτεί. Κατά το αμέσως επόμενο στάδιο, η αφερέγγυα αυτή δανειοδότηση τιτλοποιήθηκε δημιουργώντας κι ενισχύοντας έναν τοίχο παραπετάσματος καπνού, ο οποίος τελικά εξαπάτησε εκ των έσω το επενδυτικό σύστημα, τόσο σε επίπεδο επαγγελματιών, όσο και ως προς το ευρύ κοινό. Πρόκειται άραγε για απάτη σχεδιασμένη και νομιμοφανή; Τουλάχιστον, καταφαίνεται πως η εν λόγω πρακτική αντιβαίνει τους όρους του “φιλελευθερισμού”, όταν εκείνος παρουσιάζεται ως “η υπεύθυνη ιδεολογία” κάποιων εγωιστών. Κι ούτε θα αναφερθούμε σε οποιοδήποτε διερρηγμένο ηθικό συμβόλαιο, καθώς η ηθική δεν εμπεριέχεται στις παραπάνω επαγγελματικές πρακτικές ως γνωστόν, μπορούμε όμως να σημειώσουμε πως διαπράχτηκαν έστω, σοβαρά επαγγελματικά ατοπήματα.

Εκτός κι αν υιοθετήσουμε την άποψη πως με μια τέτοια καταστροφή των κοινωνιών, επιβάλλεται νομοτελειακά η επιστροφή στην Άγρια Δύση (ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους άνισους και τους εξισώνει πια το περίστροφο) ; Θα λέγαμε πως πράγματι, δεν υπήρχε λόγος να χρησιμοποιηθεί το δημόσιο χρήμα προς εξυπηρέτηση αυτών των επαγγελματιών απατεώνων, αρκούσε δε, η παρεμπόδιση της επαγγελματικής λειτουργίας των ανωτέρω εμπλεκομένων τραπεζιτών λόγω ανευθυνότητας και μόνον.

Σε τούτη δε την πλευρά του Ατλαντικού, είναι γνωστό πως τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα και οι τράπεζες, αποδέχτηκαν την Ελλάδα ως ένα δικό τους κομμάτι, ενώ τώρα, έρχονται και μας λένε πως υπήρχαν δομικά δημοσιονομικά αλλά και τεχνικά προβλήματα (ανεφάρμοστοι φορολογικοί μηχανισμοί, έλλειψη εθνικού κτηματολογίου για παράδειγμα), τα οποία σε άλλα κράτη επιτρέπουν τη στοιχειώδη εξασφάλιση εξόφλησης των εν δυνάμει δανειστών.

Αυτή λοιπόν η Ευρώπη επέτρεψε την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, πούλησε οπλικά και άλλα συστήματα στην Ελλάδα, συνεξέτρεφε για χρόνια τη διαφθορά και βεβαίως κερδοσκόπησε. Και δηλαδή πλέον απομένει σήμερα ο μισθοσυντήρητος του βασικού μισθού πείνας, στην υποχρέωσή του να πληρώσει τα σπασμένα ; Πρώτα εκείνοι δηλαδή κι έπειτα εμείς ! Το πλαίσιο λοιπόν του ελληνικού χρέους συνεπάγεται λοιπόν αρχικά τέτοιες ανεύθυνες επαγγελματικές τραπεζοπιστωτικές πρακτικές, δηλαδή επί της ουσίας, μια πολιτική απάτη “υψηλού επιπέδου ληστείας” με τη συμμετοχή των τραπεζιτών, οι οποίοι μαγείρεψαν τα απαραίτητα στοιχεία και έγγραφα, κι όλοι έκαναν τότε τα στραβά μάτια.

Να λοιπόν το αποκορύφωμα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας διαπλοκής και διαφθοράς σε επίπεδο κρατών, δίχως το παραμικρό ίχνος συνετής και βιώσιμης προοπτικής λύσεων στο πρόβλημα.
Διότι, η οποιαδήποτε οικολογική βιώσιμη προοπτική, προϋποθέτει ικανότητες βαθύτερης και σοβαρότερης ανάλυσης επί των ζητημάτων αυτών. Έτσι, και ως προς αυτό το ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, που δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και των αναλύσεων, θα έπρεπε επίσης να απαγορευτεί εφεξής κάθε δραστηριοποίηση στον τομέα του.